اشعار

آن‌که با جهل زمین، پنجه درافکند تویی            بذر صد مزرعه در خاک پراکند تویی

باغبانی که علی‌رغـم سـتـم‌های خـزان            سخت آموخت به هر باغچه لبخند تویی

رشتۀ مهـر که دل‌های حـقـیقـت‌جو را            تا ابـد داده به یکـدیـگـر پـیـونـد تـویی

ای احادیث نگاه تو پُر از عشق، هنوز            راوی آنچه در این غـم بنـویـسند تویی

هر کجا نـامی از آن قـافـله آید به میان            زخـمی دشت بلا! بارشِ یک‌بـند تویی

نیست تأثـیر تو، از عـالم پنهـان شدنی            که شکـافـنـدۀ شب، نـور خداوند تویی

در بهار زندگی، رنگ خزان را دیده‌ای            هرچه را مقتل روایت کرده آن را دیده‌ای

سوز زهر آتش به جانت زد ولی در کودکی            تشنه‌لب سوزان‌ترین روز جهان را دیده‌ای

روز عـاشـورا میان خـنـده‌های کـوفیان            نالـه پـیـری به بـالـین جـوان را دیده‌ای

در تمام عمر اگر می‌سوختی مثل رباب            روی دوش حرمله تیر و کمان را دیده‌ای

در میان خـیـمه‌ها وقت غـروب آفـتـاب            لحظه لحظه اضطراب عمه‌جان را دیده‌ای

خاک عـالم بر سرم در زیر سم اسب‌ها            جسمِ عـریانِ بزرگِ خـاندان را دیده‌ای

از درون خیمه‌هایی که در آتش سوختند            گـوشـواره بردن غارتگـران را دیده‌ای

وقتی از زخم زبان کوفیان راحت شدی            تازه بعـدش شامـیان بد دهان را دیده‌ای

در کنار عمه‌جان، در مجلس نامحرمان            بر لب قاری، هجوم خیزران را دیده‌ای

داغ‌هایی که شمردم شمه‌ای از داغ توست            هر چه را مقتل روایت کرده آن را دیده‌ای

گـرچه آتـش به دل شـعـلـه‌ورم افـتاده            شـرر زهـر سـتـم بـر جـگـرم افـتـاده

یادم از کرب وبلا آمد و یک بار دگر            انــقـلابـی بـه دل شـعــلـه‌ورم افــتـاده

آه از آن گلشن خونین که به چشمم دیدم            گل پـرپـر، همه جـا دور و برم افتاده

ثـمـری از شـجـر طیـبـه هـسـتـم؛ امّا            آتـشـی بر هـمـۀ بـرگ و بـرم افـتـاده

از تن جّد غـریـبـم چه بـگـویم، وقـتی            بـه سـوی قـتـلـگــه او گــذرم افــتـاده

کودکی بودم و دیدم که به پیش نظرم            غـل و زنـجـیـر بـه پـای پـدرم افـتاده

از همان‌روز که خورشید به نی جلوه نمود            سایه‌ای از غم و محنت به سرم افتاده

دیـده‌ام از اثـر ضـربت سـنـگ بـیـداد            ز روی نی سر شـمـس و قمرم افتاده

عمۀ کوچک من پیش نگاهم جان داد            درد این بـار گـران بـر کـمـرم افـتاده

آه دیگـر ز فـلـک پـیـک شهـادت آمد            زین خـبر اشک ز چـشم پـسرم افتاده

ای «وفایی» همه جا در غم ما گریه کنید            لـخـتـه‌هـای دلـم از چـشـم تـرم افـتاده

با ذکر یا حـسین تو دل دم گرفته است            در عرش سینه خـیمۀ ماتم گرفته است

آتـش به خـون دل زده قـقـنـوس دیده‌ها            از روضه‌هات بال و پر غم گرفته است

چشم از شب شهادت تو رزق و روزی            خود را برای مـاه مـحرم گرفـته اسـت

از آه آتـشـیـن تـو در پــای روضـه‌هــا            از سنگ روضه‌خوان تو شبنم گرفته است

باد از نفـس نفـس زدنت بین گـریـه‌ات            موج عـزا به دامن پـرچـم گرفته است

بشکن سکوت بغض گلو را عزیز جان

بر منبرت جلوس کن و روضه‌ای بخوان

با سـیر در میان مـقـاتـل، و روضـه‌ها            ما را فدای عشق حسین کن در این منا

تا غـرق اشـتـیاق حـسـین دق نکرده‌ایم            هـمراه خـود بـبـر دل ما را به کـربـلا

واکن گـره ز روضـۀ گـودال قـتـلـگـاه            از نـالــۀ غـریـب زنـی بـیـن خـنــده‌هـا

قرآن به لحن روضه، بخوان آیه‌های کهف            هـم‌نــالـه بـاش قـاری قــرآن نـیــزه را

با پـای دل بـبـر دل ما را در این سفـر            بر روی خار غـصه و غـم شام پُر بلا

بی‌شک شـنـیده از دم روضه، پـیـام تو

دنــیـا طـنـیـن نــالـۀ الـشـام و شــام تـو

در نفخ روضه کار تو با غم دمیدن است            با گـریه تا نـهـایت غصه رسیدن است

قربان حج کودکی‌ات ای سفـیر عـشـق            هر روضه‌ات منای به قربان رسیدن است

سعی صفا و مروۀ حجت به روی خار            از کـربـلا به شـام، پـیـاده دویدن است

دیدی جواب قـاری قـرآن به شهـر شام            با چوب خیزران ز لبش بوسه چیدن است

دیدی که ظرف جان پُر از زخم عمه‌ات            بین خـرابـه لب پره شوق پـریدن است

جسمت مدینـه بود و دلت مـرغ کـربلا

ای آخـرین شـهـیـد محـرم به روضه‌ها

گرچه با این دردِ جانکاهش تبسم کرده بود            فاطمه با دیدن او دست و پا گُم کرده بود

زهـرها با هم تفـاوت داشتند اما بگو...            این چه زهری بود که جمسمش تورم کرده بود

آنقدر پیچید در خود سوخت از آهش زمین            گوئیا در سینه‌اش آتش طلاطم کرده بود

زهر از یکسو و داغ کربلا از یک طرف            آب با آتش به قـتـلِ او تفـاهـم کرده بود

عمه‌اش را دید و خواند از خیمه‌های سوخته            مادرش را دیده یادِ داغ هیزم کرده  بود

دید گـرد محـرمـانش حـلـقـۀ نامحرمان            دید طفلی را که راهِ خیمه را گُم کرده بود

سرخ شد چشمش  گمانم آهِ آخر را کشید            دختران شعله‌ور را که تجسم کرده بود

یادِ زنجیر و طناب و خارِ راه و سنگِ بام            یادِ شام و نان خشک  و لطف مردم کرده بود

از «ندانستن»، از این خسران خجالت می‌کشند            عالمان عمری‌ست از علم تو نعمت می‌برند

حرف‌هایت دُرّ ناب و سیـرهٔ تو معـتـبر            در احادیث تو سبک بندگی شد جلوه‌گر

ارث بردی از پدر فقه و اصولِ در کلام            با صحیفه می‌شدی مأنوس صبح و ظهر و شام

تا قـیامت در مدار توست! محـتاجِ کـرَم            دور تو با احترامی خاص می‌گردد قـلم

باقرالعلم النّبی قدری گـشایش لطف کن            از وجودم جهل را بردار و دانش لطف کن

جهل تاریک است و من با نور، خوبم بیشتر            می‌دهـد آزار قـلـبـم را عـیـوبم بـیـشـتر

آمدم با تـوبه، تا با حـالِ ناب و روبـراه            دست بردارم به عشقت از گناه و اشتباه

ای امـیـدِ پنـجـمـیـنـم؛ ای امـام بی‌حـرم            سایه‌ات را برندار؛ ای عشق از روی سرم

بی‌حـرم گـفـتم دلـم شد زائر خاکِ بقـیع            می‌ُکشد آخر مرا اوضـاعِ غـمـناکِ بقیع

کاش صحنی مثل سلطان خراسان داشتی            یک نگهبان لااقـل از اهلِ ایران داشتی

هست اطراف تو اما فرقه‌ای از کافران            عده‌ای إبـلـیـس‌زاده در لـبـاسِ پـاسـبـان

داده ظلم و کینه و خشم و تشر را یادشان            غصب کردن هست سبک و سیرهٔ اجدادشان

سخت نفرت دارم از آن برده‌هایِ لعنتی            جمع می‌شد کاشکی آن نرده‌های لعـنتی

می‌زند آتش به جانم این همه غربت مدام            اشک می‌ریزم! نداری خادمی با این مقام

دیده‌ای دور خودت در غربت و ماتم دچار            هم عمو را، هم پدر را، هم پسر را بی‌مزار

روضه می‌خوانَد زمین و می‌کشد قبرِ تو آه            روزها شد زائرت خورشید و شبها نور ماه

باز هم شد سوت و کور و نیست زائر باز هم            حاجیان رفـتـند مکـه! کاش من می‌آمدم

کاش من می‌آمدم تا روضه‌خوانت می‌شدم            روضه‌خوانِ سوختن‌های نهانت می‌شدم

تار می‌دیدی و نور از دیدگانت رفته بود            زهرِ سوزانی به خوردِ استخوانت رفته بود

زهر؛ آن زهری که پایت را سراسر زخم کرد            ذره‌ذره شعله‌ور کرد و مکرر زخم کرد

ذهن تو یادآوری می‌کرد داغی کهنه را            گریه می‌کردی به یاد روضه‌هایِ کربلا

خیمه‌ها می‌سوخت در آتش؛ «علیکُم بالفرار»            بار اول پایَت آنجا زخم شد با سنگ و خار

چـشم‌هایت شد دمـادم بـا بـلایـا روبـرو            دستهـای بـسـته و رنج اسارت پیـشِ رو

در میان خاک و خون با آه و واویلا گذشت            کودکی‌های تو در اوج مصیبت‌ها گذشت!

با ذکر یا حـسین تو دل دم گرفته است            در عرش سینه خـیمۀ ماتم گرفته است

آتش به خـون دل زده قـقـنـوس دیده‌ها            از روضه‌هات بال و پر غم گرفته است

چشم از شب شهادت تو رزق و روزی            خود را بـرای مـاه محـرم گرفته است

از آه آتــشـیـن تـو در پـای روضـه‌هــا            از سنگ روضه‌خوان تو شبنم گرفته است

بـاد از نفـس‌نفـس زدنت بـین گـریه‌ات            موج عـزا به دامن پـرچـم گرفته است

بشکن سکوت بغض گلو را عزیز جان

بر منبرت جلوس کن و روضه‌ای بخوان

با سـیـر در مـیان مـقـاتل، و روضه‌ها            ما را فدای عشق حسین کن در این منا

تا غـرق اشتـیاق حـسین دق نکـرده‌ایم            هـمراه خـود بـبـر دل ما را به کـربـلا

واکن گـره ز روضـۀ گـودال قـتـلـگـاه            از نـالـۀ غـریـب زنـی بـیـن خــنـده‌هـا

قرآن به لحن روضه، بخوان آیه‌های کهف            هـم نـالـه بـاش قـاری قـرآن نـیــزه را

با پـای دل بـبر دل ما را در این سفـر            بر روی خار غـصه و غـم شام پُر بلا

بی‌شک شـنـیده از دم روضه، پـیام تو

دنـیـا طـنـیـن نــالـۀ الـشـام و شــام تـو

در نفخ روضه کار تو با غم دمیدن است            با گـریه تا نهـایت غـصه رسیدن است

قـربان حج کودکی‌ات ای سفـیر عـشق            هر روضه‌ات منای به قربان رسیدن است

سعی صفا و مروۀ حجت به روی خار            از کـربـلا به شام، پـیـاده دویـدن است

دیدی جـواب قاری قـرآن به شهر شام            با چوب خیزران ز لبش بوسه چیدن است

دیدی که ظرف جان پُر از زخم عمه‌ات            بین خـرابه لب پره شوق پـریدن است

جسمت مدینه بود و دلت مـرغ کـربلا

ای آخـرین شهـیـد محـرم به روضه‌ها

نفس کشیدن من رنگ و بوی غربت داشت            همیشه از غـم بی‌انـتهـا حکـایت داشت

قـد خـمـیـدۀ امروز، ارث دیـروز است            چقدر پیری‌ام از کودکی شکایت داشت

اگـرچـه آتـش زهـر اسـت در تـنـم امـا            نشد حریف دلم هر چقـدر قدرت داشت

شـبـیه عـمه نشـسـته نـماز شب خواندم            نماز خواندن من هم به او شباهت داشت

بـه یـاد حـمـلـۀ بــد مــوقــع اراذل بـود            که این دو چشم به بیداربودن عادت داشت

چگونه می‌رود از خاطـرم غـروبی که            هـزارسـال برای دلـم مـصـیـبت داشت

پـنـاه عالـیمان رفت و غـم نـصـیـبم شد            به نیزه رفـتن او قـیـمت اسارت داشت

کسی لباس تنـش را ز پیکـرش می‌بُرد            کسی به خیمه زد و نیت جسارت داشت

خـرابـه بود که هـم‌بـازی مرا کـشـتـنـد            همان زمان که ز هجر پدر شکایت داشت

همان زمان که تنـش را کبود می‌کردند            همان زمان که ز درد شدید لکنت داشت

ز داغ آن نـَـفــَس بـنــد آمــده ز کـتـک            نفس کشیدن من رنگ و بوی غربت داشت

زبانم قاصر است از وصف غم‌هایی که تو دیدی           ندیده هیچ‌کس رنج و ستم‌هایی که تو دیدی

مصائب لحظه لحظه بر صدایت لحنِ ماتم داد           نوای نینوا شد زیر و بم‌هایی که تو دیدی

غروب و خیمه و غارت‌؛ چه بد شد قاتل جانت           به روی چادر عمه‌‌، قدم‌هایی که تو دیدی

به رویِ نيزه‌ها با خنده سرها را علَم کردند           دلم آتش گرفت از آن علَم‌هایی که تو دیدی

ندیده قدر یک ثانیه در عمرش به خود تاریخ           سپاهی از همان نامحترم‌هایی که تو دیدی

برای شیرخواره تیر شیر افکن مهیا شد           به دست کینۀ آن بی‌جنم‌هایی که تو دیدی

نهایت‌‌‌‌‌‌‌! پنج سالت بود سال شصت و یک اما           کهنسال است و صد ساله‌ست غم‌هایی که تو دیدی!

بغضی که پنجه زد گـلوی اطهـرت را            عـمـری گـرفـتـه بود راه حـنجـرت را

شب تا سحرگه، در دل محراب طاعت            پـاشـیـده بـودی اشـک‌هـای بـاورت را

تو پنجـمـین خـورشیدِ اهل نـور هـستی            نـور خـدا کـرده احـاطـه، محـورت را

خود سـوخـتی بـهـر نجـات اهل ایـمان            کردی تو خرج خلق، مهـر انـورت را

در بـسـتر بیماری و در هُـرمی از تب            کردی صدا با اشک حسرت، مادرت را

بـا خـاطـرات کـربـلا و کـوفـه و شــام            پُـر کـرده بودی برگ‌برگِ دفـتـرت را

یـاد عـلـیِّ اکـبـر و عــبـاس و اصـغــر            آتـش فـکـنـده لـحــظـه‌هـای آخــرت را

از کربلا جان و دلت می‌سوخت، ازچه            آتـش زده زهـر سـتـم بـال و پـرت را؟

شـد بـقـعـۀ نـوری دگر، خـاک مـدیـنـه            بُـردنـد زیر خـاک، وقـتی پـیـکـرت را

قلب «وفایی» سوخت هنگامی که بشنید            پُرکرده گَرد درد و غم، دور و برت را

ای هـم نـوای غـربت تـو عـنـدلـیب‌ها            خـاکـی‌تـرین نـگـیـن بـقـیـع غـریب‌ها

ای پـنـجـمـین مـعـلـم دین، باقـرالعلوم            شـاگــرد مـکـتـبـت عـلـمـا و ادیـب‌هـا

از قال باقر است هر آنچه به ما رسید            عــلـم مُـنـَجـّمـیـن و دوای طـبـیـب‌هـا

درس است خطبه‌های فصیح و بلیغ تو            زانـو زدنـد پـای کـلامـت خـطـیـب‌هـا

از پنـج سالـگی جگـرت پاره پاره شد            ایـوب صبـر هـستی و کـوه شکـیب‌ها

مسمـوم زهـر کینه شدی ظاهراً، ولی            کـشـته تو را جـسـارت آن نـانجـیب‌ها

پـنـجـاه سـال رفـتـه و اما نـرفته است            از خـاطـر تـو بـد دهـنـی و نـهـیـب‌ها

پـنجـاه سال رفـته و یادت نرفـته است            طـفـلان بـی‌پـنـاه و شــرار لـهـیـب‌هـا

بـالای تل و گـودی گـودال؛ وای وای            خون شد دلت به یاد فـراز و نـشیب‌ها

هر تکه‌ای ز "ماه" نصیب کسی شد و            بـردنـد جـامـه از بـدنش بی نـصیب‌ها

گرگانِ بی‌حیا ز شعف زوزه می‌کشند            عـریان به روی خـاک امـام نجـیب‌ها

خـواهم کـنم روایت، با صوتِ آشکـارا            یک گـوشه از تمامِ، غوغای کـربلا را

وقتی‌که مرکب آمد بی‌راکبش ز گودال            حالِ حرم بهم ریخت، عصمت شد آشکارا

از پرده‌های خـیمه بیـرون شـدند زن‌ها            لطمه‌زنان به صورت، خَستند قلب ما را

من بودم و امـامـم، یـعـنی امـام سـجـاد            مَحـرم نمانده بود از اَقـوام، خـیمه‌ها را

دیـدم که بـانـوان تا، گـودال می‌دویـدنـد            سعیِ صـفا و مـروه اینجاست نـیـنوا را

بر سر زنان تـمـامِ اهل حرم به گـودال            کردند جـمـله بـر پـا اهلِ سـمـا عـزا را

کعـبه حسین بود و اهلِ حرم به گِردش            با چشمِ خویش دیـدیم خـونبارشِ مِنا را

من هـمـرهِ رقـیـه مـلحـق شدم به عـمّـه            غلطان به‌خاک دیدم فرزند مصطفی را

با گوشه چشمِ جدم، عمه به خیمه برگشت            نگـذشت دیری اما، دیدم چـنین قضا را

"وَالشمرُ جالِسٌ" وای، با چکمه روی سینه            دیـدیـم سـاعـتی بعـد، آقـای سر جـدا را

بی‌سر عزیز زهـرا افتاده بود بر خاک            این است عـشـق‌بازی با بندگان خدا را

تـنگِ غـروب بود و حکـمِ امیرِ لشکر:            عـریان کـنـید اینَک ابـدانِ کـشته‌ها را!

تن‌ها همه به صحرا، سرها همه به نیزه!            نه با کـسی مـروت، نه با کـسی مـدارا

دیدم تمامِ سرها بر نیزه‌ها چو خورشید            کردند سوی سرها، پـرتاب سنگِ خارا

در بینِ آتش و دود شد صحبت از اسارت            از عــمـه‌اَم بجـوئـیـد دنـبـال مـاجـرا را

ز خاطرات و مرورش هنوز بیـزارم            به یُـمن گـریۀ شب تا به صبح بیدارم

به آب می‌نگرم روضه می‌شود تکرار            بـه یـاد الـعـطـش روزهـای دشــوارم

هـنـوز لحـظـۀ گـودال خـاطـرم مانـده            هـنوز فکـر حـسـیـنـم، هـنوز می‌بارم

هنوز قابل لمس است جای دست سنان            بـه تـازیـانـۀ خـود داده بـسـکـه آزارم

تمام کـودکی‌ام با رقـیـه یکجا سوخت            هنوز هم که هـنوز است من عزادارم

نرفته از نظرم عمه‌ام زمین می‌خورد            نـرفـتـه از نـظـرم گـریـه‌های بـسیارم

هجوم و غارت و پای برهنه و صحرا            من این سیاهۀ غـم را چگونه بشمارم

تـنـم مــیـانـۀ بــازار بــرده‌هـا لـرزیـد            بــلا کــشــیــدۀ شــام ســیــاه بــازارم

ای بـقـیـع غــم تـو کـربـبـلایـی دیـگـر            کـربـلا بــود بـرای تـو مـنـایـی دیـگـر

کوفه تا شام، تو را سعی صفایی دیگر            در غـریبان، تو غریب الغربایی دیگر

غـربـتت را نـسـرودم من شـاعـر آری

راستی تو چقدر شاعر و ذاکر داری؟!

شده آزرده تـو را از عـمـل ما، خـاطر            بی‌سبب نیست اگر شد حرمت بی‌زائر

از حـدیث تـو نـگـفـتـیـم ولو در ظاهر            گـرچه مـحـتـاج‌تـریـنـیـم به قـال الباقـر

همـۀ سـال پـی یک شب تـقـویـم تـوأیم

ما فقـط مرثـیه‌خـوان شب ترحـیم توأیم

دست بر دامـن مـهـرت نرسـاندیم چرا            گـاه‌گـاهی که رسـیـدیم، نـمـانـدیـم چرا

پـایـمان را به بـقـیـعـت نکـشانـدیم چرا            باقرالعـلـم! ز عـلـم تو نخـوانـدیـم چـرا

بگـذر از ما که برای تو مـوثـر نـشدیم

نه که بی‌صحن و رواقی تو، مسافر نشدیم

کودکی‌های تو در اوج مصیبت طی شد            کودکی‌های تو هـمراه شهـادت طی شد

پای آن خیمه که می‌رفت به غارت طی شد            زیر شلاق سـتـم وقت اسارت طـی شد

طی شده کودکی‌ت گوشه بین الحرمین

گه در آغوش پدر گاه در آغوش حسین

کـربـلا جـلـوه غـم بـود بـرایـت مــادام            کربلا کشت تو را، کشت تو را بدتر شام

کربلا بود و حسین و تو و سجاد، تمام            کـربـلا بـود و امـام بـن امـام بـن امـام

من تو را یک‌تـنه یک کربـبلا می‌بـینم

من تو را در همه مـرثـیـه‌هـا می‌بـیـنـم

داغ بی‌آبی و فـقـدان عـمـو را تو بگـو            روضه‌خوان باش خودت، روضه او را تو بگو

پـرده بـردار، بـیا راز مگـو را تو بگو            بوسۀ تیغ به رگ‌های گـلـو را تو بگـو

تـو بـنـا بـود بـمـانی به امـامـت برسی

روضه‌خوان باشی و هر شب به شهادت برسی

کسی که عـشـق بُوَد محو بردبـاری او            روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او

بـزرگ آیــنـۀ قــدرت خــدایِ بــزرگ            که شاهد است جهـان بر بزرگواری او

امام پـنـجـم و مـعـصوم هـفـتم آن مولا            که چرخ یافته رفعـت، ز خاکساری او

بر او سـلام که بـاشـد سـلام پـیـغـمـبـر            گـواه روشـن فـضـل و طـلایه‌داری او

جـهـان عـلم بُوَد یادگـار او، صد حیف            بـه درد و داغ نـوشـتـنـد یــادگـاری او

ز کـربـلا سـنــد زنـده‌ای بـه کـف دارد            گواه من دل خـونـین و اشک جاری او

هزار خاطـره دارد ز راه کـوفه و شام            ز مهـربـانی زینب، ز غـمـگـساری او

پــیــاده رفـتـن او پــای نــیــزۀ سـرهـا            مصیبتی‌ست که پیداست ز آه و زاری او

به دل ز داغِ بسی کشته، زخم کاری داشت            عدو ز زهر، نمک زد به زخم کاری او

هـشام دست به آزار حضرتش بگـشود            چـو دیــد در ره اسـلام، پــایــداری او

ره شکـنجه و تبـعـید او گرفـت چو دید            قـرار دولـت خـود را به بـی‌قـراری او

مهی که بوسه زند بر رکاب او خورشید            فـتـاده در کـف دشمن، رکـاب‌داری او

شرار زهـر سـتم همچو شمع آبش کرد            که یافت رنگ خزان، چهرۀ بهاری او

دلا بسوز ز داغش که خویش فرموده‌ست            به حاجـیان که بگـیـرند سـوگـواری او

خـدا کـنـد که بـیـفـتـد قـبـول درگـاهـش            غم «مؤید» و اخلاص و جان‌نثاری او

بغضش شکست و چشم دلش پُر ز آب شد            تا خـاطـرات کـرب و بلا بـازتـاب شد

یک عمر روضه خواند ولی در شب فراق            سر رفت صبر او و غمش بی‌حساب شد

نه ارباً اربا است پـسر، نه کسی اسیر            این‌گونه بیـشـتر به خـدا! او عذاب شد

در کـودکی بزرگـتـرین داغ را چـشید            بـا کــاروان درد و بـلا هـم‌رکـاب شـد

از وصف چهارسالگی‌اش عاجز است شعر            حتی اگر نـوشـتـه و صدها کـتـاب شد

هم ماه را به روی زمین غرق خون که دید            هم شاه را که از سر زین...؛ دل‌کباب شد

تا صوت نـور لـم‌یـزلی را ز نی شنـید            بـاور نـکـرد نـیـزه‌نـشـیـن آفـتـاب شـد

دیگر نـدیـد روشـنی روز را به چـشـم            تا عمه‌اش رقیه شبی خوابِ خواب شد

تا دید تشت را که درونش نشسته عرش            وقـتـی کـه تـازه وارد بـزم شـراب شد

این غم بسش که در همه پنجاه و هفت سال            او روضه‌خوان غنچۀ خشک رباب شد

اما شبی شبیه همین شب به زهر جور            آخِـر رهـا ز هـمهـمه و اضطراب شد

شاعر نخواست خـتم کند شعر را ولی            بغضش شکست و چشم دلش پر ز آب شد

عمری‌ست که در این دل، من کرببلا دارم            در سینۀ محـزونم، کـهـفُ الـشهـدا دارم

در دیـده پـر خـونم، صحـرای منا دارم            من شاهـدِ گـودال و خود نیـز عـزادارم

هفتاد و دو پیکر را، بی‌سر به زمین دیدم

هجده سرِ بر نیزه، خونین و غمین دیدم

اعضای مقـطع را من دیـده‌ام از یـاران            دستانِ جـدا هر سو، از پیکـر سرداران

انگشتر و انگشت و غارت، ز جفاکاران            من دیده‌ام از نزدیک خونبارش و خونباران

از یوسفِ زهرا یک، پیراهن خونین را

گه بر سرِ نِی دیدم، گه دستِ حرامی‌ها

وای از دلِ مادرها، آه از غـمِ خواهرها            فـریـادِ سـتـم بـود و نـا اَمـنـیِ دخـتـرهـا

دستـورِ فـرار آمد، از سَـرورِ سَـرورها            من هیچ نمی‌گـویم، از نیـزه و از سرها

انـواعِ نـوازش‌ها، با کـعـبِ نِیِ دژخـیـم

یک باره برایم شد، محـشر بخدا ترسیم

دیدم به دو چشمِ خویش، من غربت زینب را            در معبرِ آن گـودال، غـم‌های لـبالـب را

احوالِ اسیران را، سجاد و غم و تب را            بر پیکـر جـدِ خود، جای سـمِ مرکب را

بودند در آن غـوغـا، عـشـاقِ خـدا شیدا

آهِ اُســرا بــود و اشــکِ شــهــدا پــیــدا

در سلـسـله آل الله، غـم‌های فـراوان دید            با گریـۀ ما دشـمن، بـدجـور بما خـنـدید

از وحشتِ غـم گاهی، جسمِ شهدا لرزید            از نیزه عمو عباس، بر قافله بس گِریید

این است حقـوقِ ما؟ بارانِ جـفا از بام؟

ناموسِ خدا همراه، با شمرِ لعین تا شام؟

از کوفه بگـو اما، از شـامِ خزان هرگز            از نیـزه بگـو اما، از زخـمِ‌زبـان هرگز

از گریه بگو اما، از اشکِ زنان هرگز            از غصه بگو اما، از سوزشِ جان هرگز

ناموسِ پیمبر را عنوانِ کنیزی چیست؟

هان! عترتِ زهرا را، این زخمۀ هیزی چیست؟

دوبــاره مــوسـم آه و نــوا شـد            دل مـا بـا غـم یــار آشـنــا شـد
دلا! دانشسرای حضرت دوست            بـرای دوسـتـانـش غـم‌سـرا شد

امام پنـجـم ما گـشـت مـسـمـوم            به قـرآن مـبـین و دین فـدا شـد
هشام پَست ظلـمی آنچـنان کرد            که باقـر کُـشتـۀ زهـر جـفـا شد
گـل بــاغ ولا پـــژمـــرد آخــر            هَــزاران هــمـدم اهـل ولا شـد
الا ای بـلـبـل شــیــدا نــوا کـن            که دیگر صحن گلشن بی‌صفا شد
بزن بر سینه و بر سر که اینک            عـزای حضرت باقـر به پا شد
به وقت کـودکی در کـربلا بود            از آن رو روز و شب کارش بُکا شد
ز دنیا رفت با قـلبی پُر از غـم            به مـاتم قـلب عـالـم مـبـتلا شـد
دلش دریای غم بود و پُر از درد            دگر راحت شد و دردش دوا شد
عـزیز حـضرت سـجّـاد، بـاقر            مشرّف بر حضور مصطفا شد
چنان افـغـان نمـودنـد آل هـاشم            که گویا شهـر یثرب کربلا شد
ز جان شد باقـرالعـلـم النـبـیّـین            عــزادارش تــمــام انـبـیــا شـد
عزاداران خـورشـید غـریـبـیـم            ز هجرش روز ما شام عزا شد
»بشیر»ا کن دعا بر سوگواران            دلت بشکست و هنگام دعـا شد

مگـر می‌شـود گـریـه بسـیـار کرد            مگـر می‌شود دیـده خـونـبـار کرد
مگر می‌شود صحبت از خار کرد            مـگـر مـی‌شـود نـقـل بـازار کـرد

ولی از غم و غصه‌اش دق نکرد!

مگر می‌شود خـیـمه سـوزان شود            در آن شعـلـه‌ها عـمّه حـیران شود
کـشـیـده نـصـیـب یـتـیـمــان شـود            رد دسـت‌هـاشـان نــمـایــان شــود

ولی از غـم و غصه‌اش دق نکرد

مگـر مـی‌شـود گـفـت از سوخـتن            چه‌هـا می‌کـشـیـد عـمـه خـوب من
ز تــوهــیــن آن خـولـی بــد دهـن            مگـر می‌شـود گـفـت از زن زدن

ولی از غـم و غصه‌اش دق نکرد

مـگـر ‌مـی‌شـود لـشـگـر نـیـزه‌دار            بـیـوفـتـد به دنـبـال یک طفـل زار
بـبــیـنـی ســر شـاه را نـی ســوار            ز داغ رقـــیـــه شـــده بــی‌قـــرار

ولی از غـم و غصه‌اش دق نکرد

حـرم شـد گـرفـتـار رنج و عـذاب            چه‌ها کـرد با دست‌هـامـان طـناب
مگر می‌توان روضه خواند آب آب            مگر می‌شود حـرف زد از ربـاب

ولی از غـم و غصه‌اش دق نکرد

شبی که حرم سمت غمخـانه رفت            به مهـمـانی قـصـر شـاهـانه رفت
ز شـوق پـدر طـفـل دردانـه رفت            مگر می‌تـوان گـفت ویـرانه رفت

ولی از غـم و غصه‌اش دق نکرد

کنون این من و این دل گریه خیز            کـه اشـکـم بُـود کـربـلا را گـریـز
چه بـایـد کـنـم با غـمـش یا عـزیز            مگر می‌شود گفت حرف از کنیز

ولی از غـم و غصه‌اش دق نکرد

زهر آخر راحـتم کرد از جـفای کربلا            شاهـد عـیـنی شدم در مـاجـرای کربلا
پنجمین خورشیدِ تابانم که می‌سوزم ز غم            زنـدگی کـردم هـمیشه پا به پای کربلا

سالها همچون پدر خون گریه کردم بر حسین            کاش می‌شد جان دهم در روضه‌های کربلا

همسفـر بودم به سنِ کودکی با کاروان            صحنه‌هایی دیده‌ام در جای جای کربلا
تشنگی را لمس کردم در غروبِ عاطفه            مُردم و زنـده شدم در قـهـقـرای کربلا
دیده‌ام خیلی خجالت می‌کِشد بانو رباب            شیرخواره شد نـوا و هـای‌هـای کـربلا
داغ جـدّم پشتِ عمّه زینبم را خم نمود            خـم شده قـدِ کـمـانش در مـنـای کـربلا
بر سرِ نیزه زدند رأسِ حسین ابن علی            وای از کعبِ نی و از نیـزه‌های کربلا
غارت و یغما شروع شد آل عصمت را زدند            رنگِ نـیـلـوفـر گرفـتند بچّه‌های کربلا
دستهامان بـسته شد با ریـسمانِ متصّل            وَ اسـارت شد نـصیبِ لالـه‌هـای کربلا
عمّه‌ام مجروح شد از ضربه‌های بی‌هوا            مطـمئـنـم شد فـقـط خـیر النـسای کربلا
کوفه و شامات رفتیم و نفس از ما گرفت            ما بـلا دیـدیـم ...از بـعـدِ بـلای کـربلا
بسته‌ام بارِ سفـر را باز می‌گویم حسین            از سرم هرگز نرفته چون هوای کربلا